Korzystając z chwili wolnego czasu pragnę nadrobić trochę zaległości w publikacji wpisów. Dziś przedstawiam film z procesu tworzenia mosiężnego pierścienia.
Do grawerowania użyłem tym razem grawerki pneumatycznej GRS GraverSmith, prostnicy GRS Magnum i sztychla fasetowego o kącie 120°.
Fotografia gotowego pierścienia.
Pierścień z motywem piórek.
Tym razem krótko postaram się przedstawić etapy pracy nad brelokiem, który był dla mnie nadzwyczajnym wyzwaniem. Nigdy wcześniej nie robiłem breloka w takiej formie.
Zgłosiła się do mnie sympatyczna pani z pytaniem czy będę w stanie wykonać dla niej brelok w kształcie kiści winogrona bo kontaktowała się z wieloma wytwórcami i nikt nie podjął się realizacji tego zlecenia. Zlecenie przyjąłem i zacząłem pracę od naszkicowania projektu. Podkreślam, że nie jestem dobrym rysownikiem. Moje szkice nazywam zazwyczaj rysunkami warsztatowymi. 😉
Szkic breloka.
Projekt został zaakceptowany i rozpocząłem pracę nad kształtowaniem miedzianej blachy aby nadać jej zaprojektowaną formę. Po kilku kuciach na licu oraz odwrociu płaski kawałek blachy zaczynał nabierać kształtów kiści winogrona.
Kiść repusowana w miedzianej blaszce.
Wytrasowałem kształt liścia i wraz z kiścią odciąłem od reszty blachy. „Żyłki” liścia wytłoczyłem puncą liniową a fakturę wygrawerowałem płaskim rytownikiem.
Kiść wraz liściem odcięta od reszty blachy.
Tak przygotowaną kiść przylutowałem do tła wyciętego z miedzianej blachy o grubości 1,5 mm. Lutowałem srebrnym lutem twardym. Dolutowałem również łodyżkę, która pełni rolę zaczepu na klucze. Żeby oddać jak najwierniej wszelkie detale to na łodyżce wyrytowałem fakturę kory. Na odwrociu, na życzenie klientki wygrawerowałem łacińską sentencję. Całość została wypolerowana i oksydowana ogniowo.
Szerokość tarczy 44 mm, wysokość 58 mm.
Gotowy brelok.
Dziękuję za odwiedzenie mojego bloga i zapraszam ponownie. Jeżeli macie zlecenie, którego inni twórcy nie chcą się podjąć, zapraszam do kontaktu ze mną. Zrobię co w mojej mocy aby Wasze zlecenie zostało wykonane.
Miedź jest materiałem plastycznym i bardzo dobrze kształtuje się ją na zimno. Jednak podczas kucia utwardza się i trzeba ją poddać procesowi glejowania, czyli nagrzania do jasno czerwonej barwy i szybkiego ostudzenia w wodzie. Ja przed przystąpieniem do tej pracy drut również poddaję temu procesowi i powtarzam go tyle razy ile wymaga dana obróbka.
Glejowanie drutu.
Drut o średnicy 3 mm na potrzeby tej obrączki kuję na odcinku około 1/3 długości tak aby nadać mu zbieżność, żeby na końcu osiągnąć średnicę około 1,5 mm do 2 mm. Tak jak pisałem powyżej po każdym przekuciu odcinka, glejuję drut i kuję ponownie, aż do uzyskania odpowiedniego wymiaru.
Kucie drutu.
Kucie zakończone.
Wymiary kutego drutu osiągnięte to można przystąpić do kształtowania obrączki. Zwijam drut i wyklepuję na ryglu aby osiągnąć zaplanowany rozmiar. Końce drutu zakładam jeden na drugi tak aby częściowo je zapleść.
Kształtowanie obrączki na ryglu.
Końce obrączki zaplecione.
Teraz należy obrączkę zlutować aby przy dalszej obróbce nie zmieniała rozmiaru. Przed lutowaniem należy pozbyć się tlenków z powierzchni miedzi. Ja miedź bejcuję w kwasku cytrynowym przez kilka minut. Po wyjęciu z kwasku płuczę pod bieżącą wodą a miejsca lutowane czyszczę dodatkowo miękką szczotką mosiężną lub stalową. Teraz miejsca lutowane należy pokryć lutówką. Ja używam lutówki i płynu osłonowego w jednym co pozwala na obniżenie temperatury topienia lutu srebrnego i zabezpieczenie przed utlenianiem w płomieniu palnika. Na tym etapie lutuję twardym lutem srebrnym w drucie pociętym na pełki. Aby dobrze zabezpieczyć lutowane miejsca pokrywam je lutówką lekko grzeję, jak lutówka zbieleje i zacznie się pienić smaruję ponownie, znów grzeję i powtarzam tę czynność aż lutowane miejsce będzie szczelnie pokryte lutówką w postaci białego nalotu.
Lutowane miejsca zabezpieczone lutówką.
Po zlutowaniu kontrola jakości lutu studzenie i jeszcze jeden rzut oka na lutowane miejsce z jednej strony…
Obrączka zlutowana.
… oraz z drugiej strony.
Kontrola jakości lutu.
Czas na przygotowanie z kawałków drutu krótkich gałązek, które zostaną przylutowane do zwiniętej już głównej gałązki i będą wystającymi sękami. 😉 Do tego lutowania używam miękkiego lutu srebrnego.
Przygotowanie krótkich gałązek, sęków.
Gałązki przylutowane więc teraz opiłowuję je pilnikami aby nadać im zaplanowany kształt.
Przylutowane gałązki.
Gałązka ma już zadowalające mnie kształty, zatem przystępuję do grawerowania aby nadać gałązce fakturę kory. Używam do tego rytownika półokrągłego i soczewkowego. Obrączkę przytrzymuję w drewnianej klubie. Należy szczególnie uważać na palce, bo rytowniki w zadziwiająco łatwy sposób je kaleczą. Potrafią się wbić naprawdę głęboko. Ja zaledwie lekko się drasnąłem i krew pociekła. 🙂
Grawerowanie.
Po wyrytowaniu kory czas na wykończenie. Wewnętrzną część obrączki szlifuję tak aby była płaska. Następnie całość poleruję, odtłuszczam, suszę i nakładam czarną oksydę w płynie. Płuczę w zimnej wodzie a następnie gorącej. Na koniec poleruję delikatnie tak aby oksyda pozostała w zagłębieniach, co podkreśli plastykę graweru.
Obrączka miedziana gałązka gotowa.
Obrączka miedziana gałązka.
Dziękuję za przeczytanie całego wpisu. 🙂 Zachęcam do zrobienia takiej obrączki. Kto jednak nie czuje się mocny w takich pracach może zamówić u mnie wykonanie obrączki. Z przyjemnością wykonam każdy rozmiar.
Pozdrawiam i zapraszam ponownie do czytania kolejnych wpisów.
Ostatnim czasem cierpię na ogromny brak czasu i dlatego tak długo nie uzupełniałem tego bloga. Pomiędzy innymi pracami staram się wciąż doskonalić moje grawerskie umiejętności. Poniżej prezentuję dwa breloki do kluczy (można je wykorzystać również jako zawieszki), które wykonałem właśnie jako ćwiczenie grawerowania i damaskinażu. Nie będę tym razem opisywał dokładnego sposobu ich wykonania, bowiem opisywałem tą technikę w poprzednim wpisie – https://paweltuckiblog.wordpress.com/2013/10/13/inkrustacja-damaskinaz/
Pierwszy z breloków wykonany w blaszce miedzianej grubości 1,2 mm, ręcznie grawerowany. Tło tarczy zostało wybrane tak aby gwiazda, półksiężyc oraz obwódka były powyżej tarczy. Tło groszkowane i oksydowane ogniowo.
Drugi brelok to już zdecydowanie więcej precyzyjnej pracy. W przygotowaną wcześniej miedzianą tarczę z grawerowanym napisem na szarfie, inkrustowałem gwiazdę i półksiężyc wycięte z mosiężnej blachy o grubości 3 mm. Tło tarczy również zostało obniżone, groszkowane i oksydowane ogniowo.
Brelok z herbem Leliwa. Gwiazda i półksiężyc wycięte z mosiądzu, inkrustowane w miedzianą tarczę. Wymiary tarczy: szer. 30 mm, wys. 35 mm, grubość 1,3 mm.
W poprzednim wpisie opisywałem technikę damaskinażu na dwóch przykładach. Na koniec tego wpisu przedstawiam jak wykorzystałem te elementy do wykonania pierścionków.
Mosiężna plata inkrustowana miedzianym reliefiem zakutym w niej na stałe. Jej długość wynosi 16 mm a średnica rzeźbionych kwiatów 12 mm. Miedziana szyna szerokości 4 mm. Dostępny w butiku http://artillo.pl/product/rzezbione-kwiaty-,91821.html
oraz na zamówienie w każdym rozmiarze.
Mosiężna plata inkrustowana miedzią. Oksydowany ogniowo w celu odpowiedniego zabarwienia. Długość platy (płomyka) 16 mm a jego szerokość 8 mm. Szerokość miedzianej szyny 2,3 mm. Dostępny w butiku http://artillo.pl/product/plomyk-,91823.html oraz na zamówienie w każdym rozmiarze.
Tym razem napiszę parę zdań o inkrustacji a uściślając o damaskinażu, bo tak nazywa się inkrustacja metalu innym metalem. Ta technika zdobnicza była znana i używana już w starożytności. Polega to na wklepaniu w przygotowane odpowiednie wgłębienie w jednym metalu, drugiego elementu z innego metalu o odmiennej barwie tak, aby utworzył on odpowiedni ornament. Inkrustację można wykonać na gładko lub z reliefem. W pierwszym przypadku wklepany metal szlifuje się na równo z płytką, w której został umieszczony w drugim zaś element inkrustowany wystaje ponad powierzchnię przedmiotu zdobionego. Tyle wstępu. Poniżej opiszę dokładnie jak to robię ja, bo na podstawie wiedzy teoretycznej próbuję doskonalić tą technikę a na zdjęciach przedstawiam pierwszą moją próbę damaskinażu.
Mosiądz inkrustowany miedzią na gładko.
Na powyższym zdjęciu przykład prostej inkrustacji na gładko. Według wcześniej opracowanego projektu wycinam element, który będzie inkrustowany. Następnie rysikiem odrysowuję jego kształt na przedmiocie, w który będzie wklepany. Sztychlem w kształcie „V” rytuję wewnątrz blisko linii obrysu kontur. Staram się zrobić to dość głęboko uważając jednak na to, aby nie przekroczyć obrysu. Kiedy rowek konturowy jest odpowiedniej głębokości, sztychlem okrągłym wybieram materiał ze środka. Używam sztychla okrągłego, dlatego że wybiera się nim najszybciej dużą ilość metalu przy użyciu niewielkiej siły. Jeżeli trzeba czynność tą powtarzam kilkukrotnie z tym, że kolejne rytowania wykonuję prostopadle do wcześniejszych. Po wybraniu metalu na odpowiednią głębokość wszystkie nierówności wyrównuję sztychlem płaskim. Na koniec krawędzie wgłębienia podcinam sztychlem „V” tak, aby były zbieżne ku górze. Tak przygotowane krawędzie pewnie zaklinują wklepywany element ozdobny. Jeżeli wszystko jest dokładnie dopasowane, małym młotkiem rozklepuję inkrustowany element tak, aby wypełnił ściśle wgłębienie i zaklinował się w jego skośnych ściankach. Teraz już pozostaje opiłować powierzchnię na równo, wypolerować lub nadać odpowiednią fakturę.
Miedziany relief zakuty w mosiądz, przygotowany do obróbki wykańczającej.
Powyższe zdjęcie przedstawia przykład trudniejszej inkrustacji reliefowej. W tej technice rzeźbię wcześniej odpowiedni relief, i jego krawędzie ścinam tak, aby zbiegały się ku górze. Tutaj w odróżnieniu od poprzedniej techniki klinujące skosy są wykonane właśnie na ściankach reliefu a nie w ściankach wgłębienia. Wgłębienie pod relief wykonuję tak samo jak poprzednio, lecz ścianki pozostawiam prostopadłe do spodu, bez skosu. Zakuwanie reliefu nie może być wykonane przez jego rozklepania, bo uległby zniszczeniu, dlatego zakuwam przy użyciu odpowiedniej puncy pobijanej młotkiem tak, aby metal w którym jest zakuwany relief dopchnąć ściśle do niego. Aby relief nie wyskakiwał podczas zakuwania, zakuwam go na krótkich odcinkach w trzech lub czterech miejscach na obwodzie. W taki sposób mam go już unieruchomionego i teraz zakuwam dokładnie cały relief dookoła. Zakuwać należy dokładnie tak, aby nigdzie nie było żadnej szczelinki, wówczas można przystąpić do ostatecznej obróbki. A jak zostanie wykończona powierzchnia, w której został umieszczony relief to zależy od twórcy. Można ją wygładzić i wypolerować lub ozdobić grawerowanym wzorem lub w jeszcze inny sposób.
Sztychle grawerskie.
Sztychle grawerskie.
Kilka moich własnoręcznie zrobionych sztychli grawerskich.
Od lewej:
Inkrustacja daje wielkie możliwości zdobienia różnych przedmiotów. Niestety dziś jest już bardzo rzadko stosowana, bo jest pracochłonna a przez to droga i tym sposobem przegrywa z ogólnie dostępną tandetą nastawioną na jak najszybszy i największy zysk. Stosowana jest głównie do odtwarzania przedmiotów historycznych lub tworzenia przedmiotów ozdobnych dla koneserów. Mam nadzieję, że chętnych na inkrustowane, oryginalne i długowieczne ozdoby będzie coraz więcej.
Znalazłem w sieci zdjęcie Karola Wojtyły, papieża bł. Jana Pawła II i tak to zdjęcie mnie zelektryzowało, że postanowiłem wykuć je w blasze. Repusowanych prac mam trochę w swoim dorobku ale nigdy jeszcze nie wykonywałem portretu tą techniką. Pracę nad tym portretem potraktowałem jako kolejne ćwiczenie w doskonaleniu techniki repusu.
Gotowy repusowany portret bł. Jana Pawła II.
Do pracy wybrałem blachę tytan-cynk o grubości 0,8 mm i formacie 11 cm x 16 cm. Wykonanie ogólnego zarysu, uchwycenie konturów było dość proste choć wymagające precyzji, bowiem im dokładniej wykona się obrys tym łatwiej później pracować nad szczegółami. Kontury zaznaczałem puncą liniową. Aby repus wynieść wyżej ponad płaszczyznę blachy, wokół konturu wyklepałem obniżenie przy pomocy puncy o wdzięcznej nazwie „owcze kopytko”. To samo zrobiłem wokół ucha. Po tych zabiegach wyklepałem na odwrociu, młotkiem zakończonym łagodną sferą o dużym promieniu, ogólny kształt. W ten sposób miałem przygotowany portret do trybowania, czyli wykończenia szczegółów.
Ogólny zarys uchwycony, przed przystąpieniem do trybowania.
Do tej pory wszystko przebiegło pomyślnie ale trybowanie to dużo precyzyjnej pracy i tego etapu obawiałem się najbardziej. Byłem przekonany, że najwięcej problemów będę miał z rzeźbieniem włosów i ucha, tym czasem ta część poszła gładko, natomiast dużo problemów miałem przy kształtowaniu dłoni. Z prawą dłonią jeszcze w miarę szybko i poprawnie sobie poradziłem, a najwięcej problemów sprawiło mi ukształtowanie dłoni lewej. Wydawać by się mogło, że ta właśnie dłoń powinna być najprostsza do kształtowania bo widoczny jest tylko kciuk. Niestety, uchwycenie takiego kształtu grzbietu dłoni aby współgrała z drugą dłonią i tworzyła też odpowiedni światłocień okazało się być dla mnie zadaniem najtrudniejszym. Jak umiałem tak zrobiłem i jeżeli znajdę znów chwilę wolnego czasu to ten sam portret spróbuję wykonać na blasze miedzianej.
Wizerunek oprawiony w miedzianą ramę.
Przy kolejnych pracach postaram się pokazać również użyte narzędzia .
Prowadzenie tego bloga przyniosło już pierwszą wymierną korzyść w postaci bardzo ciekawego i wymagającego zamówienia. Zlecenie dotyczyło wykonania wisiorów z logo „Ocean Przygody”. Początkowo miał być to jeden duży wisior średnicy 70 mm x 70 mm, a w przyszłości dwa małe o wymiarach 25 mm x 25 mm. Wisiory miały być wykonane z metalu o srebrnej barwie lecz nie srebra dlatego wybrałem do tego projektu stop o nazwie tytan-cynk. Ostatecznie wszystkie trzy wisiory zostały wykonane w jednym zamówieniu.
Komplet wisiorów na specjalne zamówienie dla firmy Ocean Przygody.
Jako pierwszy na warsztat poszedł duży wisior. Zgodnie z koncepcją wisior wykonywałem techniką repusowania w blaszce grubości 0,8 mm. Kiedy na odwrociu miałem już wytłoczony wzór, rozpocząłem cyzelowanie (wykańczanie) lica i wycinanie ostatecznego kształtu.
Wisior w trakcie wycinania ostatecznego kształtu.
Po wycięciu opiłowałem wszystkie ostre krawędzie i przylutowałem koluszko do zawieszenia. Teraz mogłem już przystąpić do ostatecznego szlifowania i polerowania. Na koniec pozostało już tylko przyciemnić wgłębienia dla poprawy kontrastu.
Gotowy wisior.
I jeszcze ujęcie bardziej z boku.
Gotowy wisior.
Teraz nadszedł czas na małe wisiory.
Małe wisiory o wymiarach 25 mm x 25 mm wykonałem inną techniką, techniką rytowania. W trakcie pracy nad pierwszym małym wisiorem zostałem poproszony o umieszczenie na rewersie grawerowanej dedykacji. Zmieniło to trochę pierwotny zamysł. Jako, że do wykonania wisiorów używałem blachy o grubości 0,8 mm, to dwustronne rytowanie na niej nie było możliwe. Dlatego dedykację grawerowałem na drugiej blaszce, którą później przylutowałem do wisiora. Dedykację grawerowałem ręcznie, ponieważ grawerowanie mechaniczne nigdy nie dorówna wykończeniem grawerowaniu ręcznemu. Grawerowanie ręczne pozwala nadać odpowiednie nachylenie krawędzi rytowanych linii oraz odpowiednią, lustrzaną gładkość. Ze względu na małe wymiary wisiora dobranie kroju czcionki i wielkości liter nie było łatwe. Ostatecznie aby zmieścić całą dedykację musiałem wykonać litery o wysokości 2 mm.
Ręcznie grawerowana dedykacja.
Całość została poczerniona i wypolerowana.
Gotowe wisiory. Awers.
Na koniec pozostaje mi tylko podziękować za to ciekawe zamówienie i liczę, że takich wyjątkowych prac będę mógł wykonywać w miarę możliwości coraz więcej.
Wciąż i nieustannie pracuję nad doskonaleniem umiejętności rzeźbienia w metalu. Najczęściej jest to miedź, bardzo wdzięczny i piękny metal a techniki jakimi się posługuję to rytowanie i repusowanie. Można posługiwać się tymi technikami osobno ale bardzo ciekawe efekty można uzyskać wykorzystując jednocześnie obie techniki.
Samo rytowanie wykorzystuję do tworzenia płytkich relifów. Poniższa bransoleta została wykonana właśnie tą techniką.
Bransoletka miedziana z różą, ręcznie rytowana.
Bardzo lubię łączyć w jednym przedmiocie kilka elementów wykonywanych różnymi technikami. Przykładem wykorzystania dwóch technik jest wisior i brelok z rowerzystą.
Wisior wykonany na specjalne zamówienie.
Brelok z sylwetką rowerzysty, wykonany na zamówienie.
W obu powyższych pracach, mapa świata została ręcznie wyrytowana a rowerzysta złożony i zlutowany z płaskownika i drutu. W breloku dodatkowo dla wzmocnienia rowerzysta został nalutowany na blaszkę z alpaki. Wybór alpaki nie był przypadkowy, ponieważ dzięki srebrnej barwie tego stopu, oksydowny rowerzysta ładnie kontrastuje z tłem.
Technikę repusowania wykorzystuję do tworzenia głębszych relifów i kształtowania cienkich blach w których głębokie rytowanie nie jest możliwe. Do repusowania używa się specjalnie przygotowanych punc repuserskich, różnych wielkości i kształtów. Punce pobija się młotkiem o wielkości odpowiednio dobranej do grubości blachy i wielkości puncy. Na fotografii poniżej przykład repusowanego wzoru, wykonanego z blaszki miedzianej grubości 0,7 mm.
Wisior repusowany „Konwalia”.
Łącząc technikę repusowania z techniką wyklepywania można tworzyć bardziej złożone figury. Praktycznie możliwe jest uzyskanie dowolnych figur i kształtów, co pozwala tworzyć złożone formy rzeźbiarskie, choćby takie jak przykładowy pień poniżej.
Na zakończenie przykład przedmiotu wykonanego tylko techniką wyklepywania. Lampka oliwna w kształcie kapelusza wyklepana i zamknięta od spodu przylutowanym denkiem oraz miniatura hełmu typu „Salada”.
Lampion miedziany kapelusz.
Hełm Salada.
Wszystkie powyższe przedmioty zostały wykonane przy użyciu prostych, ręcznych narzędzi.
Z radością i dumą informuję, że zostałem przyjęty do grona twórców polskiego rękodzieła i uzyskałem prawo używania znaku Polskie rękodzieło/Polish handmade w kategorii: METAL ART jako wyraz uznania dla walorów estetycznych i wysokiej jakości wykonywanych przeze mnie przedmiotów.
Na głównej stronie promującej polskie rękodzieło Poland/Handmade czytamy informację o inicjatywie Anny Lipowskiej – „Z inicjatywy Anny Lipowskiej, twórcy biżuterii z sutaszu, powstał pomysł wykreowania i wypromowania znaku towarowego dla dobrego polskiego rękodzieła, tj. takiego, które charakteryzuje się wybitnymi walorami estetycznymi i wysoką jakością wykonania. Inicjatywa ma charakter „oddolny”, społeczny i niekomercyjny. Celem jest promowanie prac tych twórców, którzy są najlepsi w swoich technikach na polskim rynku. Są oni wybierani do tej grupy przez kolegów po fachu”.
Na koniec tego krótkiego wpisu pozostaje mi jedynie obiecać wszystkim odbiorcom, klientom oraz artystom, którzy obdarzyli mnie zaufaniem przyjmując do swojego grona i pozwalając używać znaku Polskiego Rękodzieła, że wciąż będę pracował nad doskonaleniem technik w których tworzę a jakość moich wyrobów i walory estetyczne są i będą moim priorytetem.
Pozdrawiam wszystkich odwiedzających mojego bloga,
Paweł Tucki.
Treść zamówienia brzmiała mniej więcej tak: „Mała męska zawieszka w kształcie stylizowanego roweru, rower może być powiązany z kulą ziemską.” I zacząłem kombinować jak się do tego zabrać, żeby połączyć ze sobą te elementy i żeby dało się to nosić zawieszone na szyi. Myślałem nad tym parę dni, robiąc co chwilę nowe szkice aż wybrałem ostateczną wersję i po konsultacji z klientką przystąpiłem do pracy z miedzią.
Szkic projektu wisiora z rowerzystą i globem.
Ostatecznie kształt globu trochę zmodyfikowałem. Glob wyciąłem i wyrytowałem ręcznie w miedzianej blaszce grubości 1,5 mm. Kiedyś do takich prac muszę kupić gogle jubilerskie. Rower wykonałem z drutu średnicy 1,5 mm, tylny wahacz z drutu średnicy 1 mm a rowerzystę wygiąłem z paska miedzianej blachy grubości 0,7 mm i szerokości 5 mm.
Wisior przygotowany do lutowania.
To była najprostsza robota. Teraz czekało mnie lutowanie srebrem rowerzysty i przylutowanie go do globu. Żeby podczas kolejnych etapów lutowania, wcześniej zlutowane elementy, nie rozlutowywały się musiałem użyć trzech twardości lutu. Rowerzystę lutowałem lutem twardym LS 800, do globu przylutowałem go lutem średnim LS 700, a krawatkę lutowałem lutem miękkim LS 600.
Wisior polutowany, przed oksydowaniem.
W trakcie pracy pojawiła się jeszcze prośba, żeby na mapce świata zaznaczyć przebytą trasę przez Pana Michała Sałabana, dla którego ten wisior miał być prezentem od jego mamy, co uczyniłem jeszcze przed lutowaniem. Teraz już pozostało tylko wytrawić w kwasie po lutowaniu, wyczyścić, wypolerować i dla pogłębienia plastyki rysunku zaoksydować. Tym razem oksydowałem chemicznie na czarno i delikatnie przetarłem oksydę aby pozostawić ciemne tylko zagłębienia.
Wisior z rowerzystą gotowy.
Zachęcam do zapoznania się z blogiem Pana Michała Sałabana Północ-Południe, gdzie znajduje się dziennik z podróży od najdalej położonego na północ miejsca Europy do najdalej położonego miejsca na południu Afryki. Panu Michałowi gratuluję pokonania takiej trasy na rowerze i życzę kolejnych udanych podróży a jego mamie dziękuję za kolejne zamówienie jakie mogłem dla niej wykonać.
Biżuteria i projektowanie http://www.krissart.pl/
Recenzje, wystawy, ciekawostki
Złotnictwo, Jubilerstwo, Kamienie szlachetne, biżuteria,malarstwo
Blog poświęcony twórczości artysty malarza Eugeniusza Gerlacha
Just another WordPress.com site
What you want to know about upcoming tech.
A blog about sculptures by Johnson Tsang
Grawer Met. Artystyczne zdobienie metalu. 